လှိုင်းပုတ်သည့် လှေ - ခင်လှိုင်ကြူ #khinhlaingkyu
အပိုင်း - ၆ (ဇာတ်သိမ်းပိုင်း)
သမီးလေး တာရာ၏ ခိုးခိုးခစ်ခစ် ရယ်မောနေသော အသံစာစာကို ကြားလိုက်ရသည်။ သည်သမီးလေးသည် ကျွန်မနှင့် မည်သို့မျှ သွေးသားမတော်စပ်ပါ။ သို့သော်လည်း သည်မိတဆိုး ကလေးငယ်ကို တွယ်တာရစ်နှောင်မိသော ကျွန်မ၏သံယောဇဉ်သည် လွယ်လွယ်ဖြတ်၍ ပြတ်နိုင်ပါမည်လား။ သမီးကို တွယ်တာလျှင် သမီးနှင့် ဆက်စပ်သော သူ့အဖေနှင့်လည်း ဆက်သွယ်ခြင်း ကင်းနိုင်ပါမည်လား။
တဖျပ်ဖျပ် ခြေသံနှင့်အတူ သမီးလေး တာရာ အိမ်ပေါ် တက်လာသည်။ ကျွန်မရှိရာသို့ တန်းတန်းမတ်မတ် ပြေးလာပြီးမှ အစ်ကို့ကို မြင်လိုက်သောအခါ ခြေလှမ်း တန့်သွားသည်။ ကျွန်မက လှမ်း၍ လက်ကမ်းလိုက်သည်။
“လာလေ သမီး၊ သမီးရဲ့ ဘဘကို နှုတ်ဆက်လိုက်ပါဦး”
သမီးက အစ်ကို့ကို မရဲတရဲ လှမ်းကြည့်ရင်း ကျွန်မဆီ လျှောက်လာပါသည်။ ကျွန်မက လှမ်းယူ ပွေ့ချီလိုက်ကာ …
“ခေါ်လိုက်ပါဦး သမီး၊ ဘဘကို ခေါ်ပါဦး”
သည်လောက်တော့ သမီး ခေါ်တတ်နေပါပြီ။ သို့ပေမင့် သမီးက မခေါ်ဘဲ မျက်လုံးဝိုင်းကြီးများနှင့်သာ ကြည့်နေ၏။ လိုက်လျော ပြုံးရယ်ခြင်း မရှိသော သူ့ဘကြီးအရင်းကိုပင် သမီးခမျာ ကြောက်နေရှာသည်။ စိန်းစိန်းကြီး စိုက်ကြည့်နေသော အစ်ကို့မျက်လုံးများကြောင့် ကျွန်မရင်ထဲမှာ ဆို့နင့်သွားရသည်။
“တကယ်တော့ ဒီသမီးလေးနဲ့ ပတ်သက်ပြီး ယုနဲ့ ဒီလူနဲ့ ဆက်ဆံနေရတာပါ အစ်ကို၊ သမီးလေးနဲ့ ဆက်စပ်မနေရင် ကိုအောင်ဆွေနဲ့လည်း ယု ဆက်ဆံစရာ မရှိပါဘူး၊ ယုနဲ့က ဒီကလေး သွေးသားမတော်စပ်လို့ ပြတ်နိုင်တယ်ပဲ ထားပါ၊ သူကလေးဟာ အစ်ကို့တူမ အရင်းခေါက်ခေါက်ပါ”
“ဒါနဲ့ ဘာဆိုင်လဲ”
“ဪ … ဒီကလေးဟာ အစ်ကို့တူမလေး အနေနဲ့လည်း ယုက ဆက်ဆံစရာ အကြောင်းမရှိဘဲ နေမလား၊ အစ်ကိုတို့က ဒီကလေးကို လုံးဝပဲ ပစ်ပယ်ထားကြတော့မှာလား”
“ကိုယ် ပြောနေတာ ကလေးကိစ္စ မဟုတ်ဘူး ယု”
“ဟုတ်ပါတယ် အစ်ကို၊ ဒီကလေးကို အကြောင်းပြုပြီး ဒီပြဿနာ ဖြစ်လာတာမို့ သူကလေးကို ထည့်ပြောနေရတာပါ၊ ဒီကလေးကို ပစ်ပစ်ခါခါ လုပ်လိုက်ရင် ယုတို့ပြဿနာဟာ ရှင်းသွားနိုင်ပါတယ်၊ ယုအနေနဲ့က ဒီကလေးကို ယု သိပ်ချစ်တဲ့သူငယ်ချင်းရဲ့ ရင်သွေးအနေနဲ့ သံယောဇဉ်ကြီးနေမိတာပါ အစ်ကို၊ ခိုင်ဟာ သူ့ရင်သွေးကို မမြင်ရခင်ကတည်းက ဘယ်လောက် မျှော်လင့်ချက်တွေ ထားခဲ့တယ် ဆိုတာ ယုကိုယ်တိုင် သိနားလည်ခဲ့ရပါတယ်၊ ဒါကြောင့်လည်း ဒီကလေးဟာ ခိုင် မရှိတော့လို့ ကစဉ့်ကရဲ မဖြစ်စေချင်ပါဘူး၊ တကယ်လို့ ယု အိမ်ထောင်ပြုရင်တောင်မှ ယုရဲ့ အိမ်ထောင်ဖက်ဟာ သူ့ဘကြီးဖြစ်မှာမို့ မျက်ခြည်မပြတ် စောင့်ရှောက်နိုင်မယ်လို့ ဒီအထိတောင် ယု မျှော်လင့်ခဲ့မိပါတယ်”
“ဒီလောက်တောင် ဒီကလေးအပေါ်မှာ သံယောဇဉ်ကြီးနေတယ် ဆိုရင် လွယ်ပါတယ်၊ သူ့အဖေနဲ့ပဲ ယူလိုက်တော့ပေါ့”
“အို”
လွန်လွန်ကျူးကျူး ပြောလိုက်သော အစ်ကို့စကားကြောင့် ယောင်ယမ်း၍ပင် အော်လိုက်မိပါသည်။
အစ်ကိုက ဆတ်ခနဲ ထရပ်လိုက်သည်။ ကျွန်မလက်ထဲတွင် ပွေ့ချီထားသော ကလေးကို စိန်းစိန်းကြည့်ရာမှ မျက်နှာလွှဲလိုက်၏။ အစ်ကို့မျက်နှာမှာ ခက်ထန်နေသည်။ တင်းမာနေသော အစ်ကို့စိတ်များ ပျော့ပျောင်းလာအောင် ကျွန်မ ဘယ်ပုံ လျှောက်လဲချက် ပေးရမည် မသိတော့ပါ။
ကျွန်မသည် လှိုက်လှဲဝမ်းနည်းလာကာ မျက်ရည်တွေတွေ ကျလာပါသည်။ ကျွန်မ ရင်ခွင်ထဲမှ သမီးလေး တာရာက ကျွန်မမျက်နှာကို မော်ကြည့်ကာ “တီးယု … ငို … ငို … ” ဟု ပြောရင်း ငိုမဲ့မဲ့ ဖြစ်လာပါသည်။
“ယုတို့ပဲ ဒီကလေးကို ချစ်ကြပေတော့၊ ကိုယ်တို့က ဒီကလေးကို ချစ်ခွင့်လည်း မရဘူး၊ ချစ်လည်း မချစ်ဘူး၊ သူ့အဖေဟာ ကိုယ်တို့မိသားစုကို ဒုက္ခပေးခဲ့တယ်၊ အခုလည်း ဒုက္ခပေးပြန်ဦးမယ်၊ ဒီလူနဲ့ အဆက်အသွယ် မပြတ်သရွေ့ ယုနဲ့ ကိုယ်နဲ့ လက်ထပ်ရေးဟာ ဖြစ်မှာမဟုတ်ဘူး၊ ဒါပဲ”
ပြတ်သားတင်းမာသော အစ်ကို့စကားများက ကျွန်မနှလုံးသားကို ဆုပ်ကိုင်ခြေမွလိုက်ပါသည်။ ကျွန်မရင်မှာ နာကျင်လာသည်။ စကားဆုံးသည်နှင့် ထွက်ခွာသွားသော အစ်ကို့ကို မျက်ရည်များကြားမှ မှုန်ဝါးဝါး မြင်လိုက်ရသည်။
သမီးလေး တာရာက ကျွန်မပါးပြင်မှ မျက်ရည်စများကို လက်ညှိုးထိုးကာ သူ နားလည်သော စကားနှင့် မေးလိုက်သည်။
“တီးယု … ငို … ငို … ဘာလဲ”
“သမီးရယ် … ”
ကျွန်မသည် ကလေးငယ်၏မျက်နှာတွင် ပါးချင်းအပ်ကာ ရှိုက်ကြီးတငင် ငိုချလိုက်မိပါသည်။
* * *
“သမီး”
မည်မျှအချိန်ကြာသွားသည် မသိ၊ အမေ့အသံကြောင့် ကျွန်မခေါင်းကို မော့လိုက်သည်။ မျက်ရည်များ ဖုံးနေသော မျက်လုံးကြားတွင် စိုးရိမ်ကြီးစွာ ကြည့်နေသော အမေနှင့် အံ့သြနေသော ကိုအောင်ဆွေ။
“ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ ယု၊ ကျွန်တော် ဘာလုပ်ပေးရမလဲ”
ကျွန်မ ဘယ်လို ဖြေရပါမည်နည်း။ အစ်ကို့သဘောထားကို ဘယ်လိုလုပ် ထုတ်ပြောရပါမည်နည်း။ အစ်ကို့နှုတ်က ရက်ရက်စက်စက် ထွက်သောစကားကို ကြားမှတစ်ဆင့်ပင် ကျွန်မ ပြောမထွက်ပါ။ ထုတ်မပြောဘဲ နေလျှင်လည်း ပြဿနာက ရှင်းပါ့မလား။ အမေက ချက်ချင်းပင် နားလည်သွားသည်။ ခေါင်းတဆတ်ဆတ် ညိတ်ကာ ပြောလိုက်သည်။
“တစ်နေ့နေ့မှာ ဒီလို ဖြစ်လာလိမ့်မယ်လို့ အမေ ထင်သားပဲ၊ ဒါ ဘယ်သူ့လက်ချက် ဆိုတာလည်း အမေ သိပါတယ်၊ ကိုယ့်ဘက်က အနေမှန်ပါလျက်နဲ့ မတရား ပြောချင် ဆိုချင်တာအတွက် ဘာတုန်လှုပ်စရာရှိသလဲ သမီး၊ ပတ်ဝန်းကျင် ဆိုတာကတော့ အမြဲ ဂယက်ထတတ်တာပဲ”
“ဒီဂယက်က သိပ်ပြင်းထန်လာပြီ အမေ၊ ဘယ်လို ရှင်းပြလို့မှ မရဘူး”
“ဒါတော့ သူ နားလည်ဖို့ ကောင်းတာပေါ့၊ ချင့်ချိန်စဉ်းစားဖို့ ကောင်းတာပေါ့၊ ကလေးမှ မဟုတ်ဘဲ၊ အေးလေ … ဝံပုလွေနဲ့ သိုးငယ်လို သတ်စားချင်တာနဲ့ အကြောင်းအမျိုးမျိုး ရှာနေရင်တော့ ဘယ်ပြေလည်နိုင်မလဲ”
“အမေ ဘာကို ဆိုလိုတာလဲဟင်”
“ဒါလောက် အချိန်ကြာလာပြီပဲ သမီး၊ သမီးလူကို သမီး အကဲခတ်နိုင်ဖို့ ကောင်းပါပြီ၊ သူ့သဘောထားအပြင် သူ့အသိုင်းအဝိုင်းရဲ့ သဘောထားလည်း သိနိုင်ပြီ ထင်တယ် သမီး”
အမေသည် ကျွန်မတို့၏ကိစ္စနှင့် ပတ်သက်၍ မပြောစဖူး ပြောလိုက်ပါသည်။ ရှင်းသော အမေ့စကားများအတွက် စောဒက တက်ရန် ခက်လှသည်။ ခိုင်သာရှိလျှင် သည်နေရာတွင် အမေနှင့် သဘောချင်း ညီကြလိမ့်မည် ထင်သည်။ ဟုတ်တော့လည်း ဟုတ်ပါသည်။ ခိုင် ပြောပြောနေသည့် ဇာတ်မျောကြီးမှာ အစ်ကို၏မပြတ်သားမှု၊ အသိုင်းအဝိုင်း၏လွှမ်းမိုးမှုတွေကြောင့်ဟု ဆိုရပါမည်။ ယခု လက်ညှိုးထိုးစရာအဖြစ် ကျွန်မအပေါ် တမင်များ အပြစ်ရှာနေရော့သလား။
“အဖြစ်ကို ကျွန်တော် နားလည်ပါပြီ ယု၊ ဒီနေ့ ဆရာ့မျက်နှာရိပ်နဲ့ ဆက်ဆံပုံကို အကဲခတ်ရတာ တစ်မျိုးပဲလို့တော့ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲမှာ စနိုးစနောင့် ဖြစ်မိသား၊ ကျွန်တော် မသိတတ်တာကြောင့် ဒီလိုဖြစ်ရတာအတွက် စိတ်မကောင်းပါဘူး ယု၊ ကျွန်တော် ဘာလုပ်ပေးရမလဲ၊ ဆရာ့ဆီကို သွားပြီး ရှင်းပေးရမလား”
“မလိုပါဘူး ကိုအောင်ဆွေရယ်၊ သူ တစ်နေ့တော့ နားလည်လာမှာပါ”
“ကျွန်တော့် အပြစ်ပါပဲ၊ ကျွန်တော် တစ်ကိုယ်ကောင်း သိပ်ဆန်သွားတယ် ယု။ ကျွန်တော့်အတွက်နဲ့ သမီးအတွက် အဆင်ပြေတာကိုပဲ ကြည့်ပြီး ပတ်ဝန်းကျင်ရဲ့ သဘောကို သတိမထားမိဘူး။ ကျွန်တော်တို့သားအဖမှာ အားကိုးခင်တွယ်စရာ ဆိုလို့ ဆွေရယ်မျိုးရယ် မရှိတော့ ယုတို့ကိုပဲ ဆွေမျိုးလို သဘောထားခဲ့တာပါ၊ ဒါကို ပတ်ဝန်းကျင်က ခင်ရာဆွေမျိုးပဲလို့ ဘာဖြစ်လို့ မမြင်နိုင်ကြပါလိမ့်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်လေ ကျွန်တော်နဲ့ ပတ်သက်လို့ ယုမှာ မထိခိုက်စေရပါဘူး၊ ပတ်ဝန်းကျင် အမြင်ရှင်းအောင် နေသွားရမှာပေါ့”
“သမီးဆီကို မလာတော့ဘူးလား”
“သမီး ရှိရင်တော့ သမီး ရှိတဲ့နေရာကို ကျွန်တော် လာရမှာပေါ့၊ မလာဘဲ ဘယ်နေနိုင်မလဲ၊ ဒီတော့ သမီးကို ကျွန်တော့်ဆီမှာပဲ ခေါ်ထားမှ ဖြစ်မှာပေါ့ ယု”
ကျွန်မရင်မှာ တုန်လှုပ်ချောက်ချား သွားပါသည်။ သူ့အဖေပေါင်ပေါ်တွင် ငြိမ်ငြိမ်သက်သက် ထိုင်ကာ လူကြီးများ စကားပြောနေသည်ကို လိုက်ကြည့်နေသော သမီးကို လှမ်းကြည့်လိုက်မိသည်။
ရက်သားကစ၍ ကျွန်မတို့လက်ပေါ်တွင် ကြီးပြင်းခဲ့ရသော သမီး၊ ကျွန်မတို့ရင်ခွင်မှာ နေ့စဉ် ပွေ့သိပ်ခဲ့ရသော သမီး၊ သည်ကလေးကို ခေါ်သွားမည် ဆိုလျှင် ကျွန်မနှင့် အမေ့ရင်ခွင်မှာ ဟာလာဟင်းလင်းဖြစ်၍ ကျန်ခဲ့ပေလိမ့်မည်။
“ဒီပြဿနာက ဒီလို ရှင်းရုံနဲ့ ပြီးမှာ မဟုတ်ပါဘူး၊ ကလေးကို ခေါ်သွားဖို့ အမေတော့ သဘောမတူဘူး။ ကလေးက ငယ်သေးတယ်။ နေရေး၊ စားရေး ဂရုစိုက်နိုင်တဲ့သူ ရှိမှ ဖြစ်မယ်။ သမီးကလည်း ဒီကိစ္စအတွက် ဘာမှ ကြောင့်ကြမနေပါနဲ့လေ၊ မြွေမှန်ရင် ကျင်းဝင်ဖြောင့်ပါတယ်။ မသင်္ကာတဲ့သူတွေ စောင့်ကြည့်ပေါ့၊ ကိုယ့်ဘက်က အမှားမရှိဘဲနဲ့ အလျှော့ပေးလွန်းတော့လည်း သူ့အမှားဟာ ကိုယ့်အမှားဖြစ်လာနိုင်တယ် သမီး”
အမေ ဘာကို ဆိုလိုသည်ကို ကျွန်မ တွေးနေမိသည်။
အမေ့ဆုံးဖြတ်ချက်ကြောင့် ကိုအောင်ဆွေ သမီးကို မခေါ်ဘဲ ထားခဲ့သည်။ သို့သော် မကြာမီပင် သူ တပ်ပြောင်းရသည်။ ရုတ်တရက် ကောက်ကာငင်ကာ တပ်ပြောင်းရသည်ကို ကျွန်မ သံသယဝင်မိသည်။ သူ ပြောင်းရာသို့ သူ့သမီးကိုပါ တစ်ပါတည်း ခေါ်သွားမည် ဆိုသောအခါ ကျွန်မ နားလည်လိုက်ပါသည်။
‘ကမ္ဘာမီးလောင် သားကောင်ချနင်း’ ဆိုသလိုပင် ကိုယ့်ပြဿနာနှင့် ကိုယ်ဖြစ်၍ သမီးအတွက် စိတ်မကောင်းသော်လည်း ပြင်းပြင်းထန်ထန် ကန့်ကွက်တားဆီးခြင်း မပြုမိပါချေ။
***
သူတို့ ပြောင်းသွားပြီး သုံးလလောက် အကြာတွင် ကိုအောင်ဆွေ့ဆီက စာရပါသည်။
အမေနှင့် ယု ခင်ဗျား …/
ကျွန်တော်နဲ့ သမီးလေး တာရာတို့ အောင်ပန်းကို ချောချောမောမော ရောက်ခဲ့ပါတယ်။ ရောက်စက နေရေးထိုင်ရေးနဲ့ သမီးအတွက် စီစဉ်နေရတာကြောင့် စာမရေးနိုင်ခဲ့ပါဘူး။ ပြီးတော့လည်း သမီး ဒီမှာ နေသားကျသွားမှ အမေနဲ့ ယုတို့ စိတ်အေးရအောင် စာရေးမယ်လို့လည်း စိတ်ကူးပါတယ်။ ဒီအတွင်းမှာပဲ ကျွန်တော်လည်း အလုပ်တွေ များနေတာကြောင့် အခုမှပဲ စာရေးဖြစ်တာ ခွင့်လွှတ်ပါခင်ဗျား။
ရောက်စက သမီးဟာ သူ့အန်တီယုကိုပဲ ခေါ်ခေါ်ပြီး ငိုပါတယ်။ အထူးသဖြင့် အိပ်ရာဝင်တိုင်း ငိုနေတော့တာပါပဲ။ ကျွန်တော် ဘယ်လို ချော့လို့မှ မရပါဘူး။ ငိုရလွန်းလို့ မောပြီး အိပ်ပျော်သွားတဲ့ သမီးကို ကြည့်ပြီး ရင်ထဲမှာ မချည့်လို့ ပြန်ပို့ဖို့တောင် စိတ်ကူးမိပါသေးတယ်။ တစ်ပတ်လောက်အထိ ကျွန်တော် ခွင့်ယူပြီး သမီးနဲ့အတူ နေတာတောင်မှ သမီးဟာ နေသားမကျနိုင်ပါဘူး။ စကားသာ ရှည်ရှည်ပြောတတ်ရင် သမီး ပြောပြီး ပူဆာမှာကို ကျွန်တော် နားထောင်ရဲမှာ မဟုတ်ပါဘူး။
တစ်ညတော့ သမီးကို ချော့ရင်းက အငိုမတိတ်တာနဲ့ ဘာလုပ်လိုက်မိတယ် မသိဘူး။ ကျွန်တော့်ကိုယ် ကျွန်တော် သတိထားမိတော့ သမီးဟာ အငိုတိတ်ပြီး မျက်လုံးအဝိုင်းသားနဲ့ ကျွန်တော့်ကို ကြည့်နေတယ်။ သမီးတင်ပါးမှာ ကျွန်တော့်လက်ဝါးရာဟာ ရဲနေတာပဲ။ ကျွန်တော် စိတ်မကောင်းလိုက်တာ။ ကရုဏာဒေါသနဲ့ ရိုက်လိုက်မိတဲ့အတွက် ကျွန်တော် ယူကျုံးမရဖြစ်လို့ မဆုံးပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ နောက်နေ့ကစပြီး သမီးဟာ မငိုတော့ပါဘူး။ သမီးဟာ ကျွန်တော် ချီလိုက်တိုင်း ကျွန်တော့်မျက်နှာကို လှမ်းကြည့်ပြီး ငြိမ်နေတတ်ပါတယ်။ ကျွန်တော့်ကို သမီး ကြောက်သွားတယ် ထင်ပါရဲ့။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သမီး မငိုတော့ရင် ပြီးတာပါပဲ။ သူ့ အန်တီယုကို တတပြီး ငိုနေသမျှတော့ ကျွန်တော် ဘယ်လိုမှ တတ်နိုင်မှာမှ မဟုတ်ပဲ။
ကျွန်တော့်သမီးဟာ မိတဆိုး စစ်သားသမီးပဲ။ သူ့ဘဝအမှန်ကို ငယ်ငယ်ကတည်းက ရင်ဆိုင်နိုင်ရမှာပေါ့။ မကြာခင် ကျွန်တော် တိုက်ပွဲထွက်ရပါမယ်။ သမီးကို ရဲဘော်မိန်းမတွေဆီမှာ အပ်ခဲ့ပါမယ်။ ရဲဘော်တွေရဲ့ ကလေးတွေ စားသလို စား၊ နေသလို နေတတ်အောင် ပစ်ထားခဲ့ရမှာပါပဲ။
အမေနှင့် ယု ကျန်းမာပါစေ …
/အောင်ဆွေ
(အောင်ပန်း)
သူ့စာဖတ်ရင်း ကျွန်မရင်မှာ ဆို့နင့်လာပါသည်။ သာယာဖြောင့်ဖြူးနေသော ကလေးငယ်အတွက် ရုတ်တရက် ဖရိုဖရဲ ဖြစ်အောင် ဖန်တီးလာသော အခြေအနေအတွက် ကျွန်မ ယူကျုံးမရ ဖြစ်မိသည်။ သမီးလေး တာရာကို သည်အတိုင်း ပစ်စလက်ခတ်နှင့် ကြီးပြင်းမလာစေချင်ပါ။ တကယ်တော့ သမီးလေး တာရာသည် ကျွန်မတို့နှင့် သွေးသားမတော်စပ်သော်လည်း ကျွန်မတို့အသည်းနှလုံးသဖွယ် ဖြစ်ခဲ့ပါပြီ။ သမီးလေးကို ခွဲလိုက်ရသည်မှာ အသည်းနှလုံးကို ဆွဲနုတ်ယူသွားသလို ရင်မှာ နာကျင်ခဲ့ရပါသည်။
ဪ သွေးမတော် သားမစပ်ပါဘဲ ကျွန်မတို့ သံယောဇဉ်ကြီးနေသော သည်အပြစ်မဲ့သည့် ကလေးငယ်ကို သူ့သွေးသားမိသားစုက ဘာကြောင့်များ လျစ်လျူရှုရက်ကြပါလိမ့်။ မာန်မာနသည်ပင် အတားအဆီး ဖြစ်ခဲ့သည်လား။ တကယ်တော့ သည်ကလေးငယ်သည် သွေးသားတော်စပ်သော သူ့ဆွေမျိုးအသိုင်းအဝိုင်းကြားတွင် ပျော်ရွှင်ချမ်းမြေ့စွာ နေနိုင်ခွင့် ရသင့်ပါသည်။
ခိုင် ရှိစဉ်ကတည်းက သူ့မိသားစုနှင့် ပြန်လည် ဆက်သွယ်စေချင်သော ကျွန်မ စေတနာသည် သမီးလေးလက်ထက်မှာလည်း အကောင်အထည်ပေါ်လာနိုင်တော့မည် မထင်ပါ။ သည်မျှသာမက …
အစ်ကိုရယ် …
အစ်ကို့ဆီက စာတွေ မရတာ ကြာလှပါပြီ။ ယု စာတွေကိုလည်း အစ်ကို မပြန်ဘူးနော်၊ အစ်ကို ကျေနပ်အောင် ယု ဘာတွေ လုပ်ရဦးမှာလဲ ဟင်၊ အစ်ကို ဖြစ်စေချင်တဲ့အတိုင်း ဖြစ်ခဲ့ပြီမို့ အစ်ကို ကျေနပ်ဖို့ ကောင်းပါပြီ။ ယု လေ …
* * *
သည်အတိုင်း ဖြစ်လာလိမ့်မည်ဟုကား ကျွန်မ မမျှော်လင့်ခဲ့ပါပေ။ ဖြစ်လာမည်ကိုမူ ကျွန်မ စိုးရိမ်မိပါသည်။ ယခု စိုးရိမ်သည့်အတိုင်း ဖြစ်လာခဲ့ပါပြီ။
အစ်ကို လက်ထပ်သည့်သတင်းကို သတင်းစာတွင် တွေ့လိုက်ရစဉ်က ကျွန်မ တစ်ကိုယ်လုံး လွင့်စဉ်ထွက်သွားသည်ဟု ထင်လိုက်ပါသည်။ အပြောင်းအလဲတို့သည် ဤမျှ မြန်ဆန်လိမ့်မည်ဟု ကျွန်မ မထင်ခဲ့ပါ။ သည်အချိန်ထိ ချစ်ခဲ့ကြပြီးမှ သည်မျှ လွယ်လွယ် အစ်ကို ရက်စက်လိမ့်မည်ဟု ကျွန်မ မထင်ခဲ့ပါ။
“သမီးရဲ့ လူဟာ ယောက်ျား မဟုတ်ဘူး၊ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကို ချစ်ရုံ ချစ်တတ်ပြီး ယူရဲတဲ့သတ္တိမှ မရှိဘဲ။ သူ့အားနည်းချက်ကို ကာကွယ်ဖို့ သမီးအပေါ်မှာ ပြစ်ချက်ရှာပြီး ခွာတာပဲ သမီး၊ ဒီလိုလူအတွက် သမီးမျက်ရည်ဟာ နှမြောစရာတောင် ကောင်းနေသေးတယ်”
ကရုဏာဒေါသနှင့် အမေ ပြောသည်ကို ခေါင်းငုံ့၍ ခံရုံမှအပ ကျွန်မ ဘာမှ မတတ်နိုင်ပါပေ။
“ဒီကိစ္စမှာ ကျွန်တော်တို့သားအဖသာ တရားခံဖြစ်ခဲ့ရင် ယု ခွင့်လွှတ်နိုင်ဖို့ ဘယ်လိုတောင်းပန်ရမယ် ဆိုတာ မတွေးတတ်အောင်ပါပဲ”
ကိုအောင်ဆွေက စာလှမ်းရေးလိုက်ပါသည်။
ဖြစ်ခဲ့ပျက်ခဲ့သည်တို့တွင် ဘယ်သူဘယ်ဝါ တရားခံပါဟု ကျွန်မ ပြောမနေချင်တော့ပါ။ ပြောနိုင်သောအားအင်လည်း ကုန်ခန်းနေပါပြီ။ နောက်ဆုံးတွင် ဖြစ်သမျှ အကြောင်းဟုပင် အောက်မေ့ရပါတော့သည်။
အမေသည် ကျွန်မကြောင့် သမီးလေး တာရာကို သူ့အဖေနှင့် ထည့်လိုက်ရသည်ကို ဘဝင်ကျပုံ မရပါ။ နောက်တစ်ခါ ရေးလိုက်သော ကိုအောင်ဆွေ့စာတွင် မကြာမီ သူ တိုက်ပွဲထွက်ရမည်ဟု သိရလျှင်ပင် အမေက သမီးကို ပြန်ခေါ်ထားချင်သည်ဟု ပြောလာပါသည်။
ကျွန်မသည် ခဲမှန်ဖူးပြီဖြစ်၍ လေး မြင်သည်နှင့် လန့်ချင်နေပါပြီ။ ပတ်ဝန်းကျင်က ရိုက်ခတ်လာမည့် ဂယက်လှိုင်းဒဏ်ကို ကြိုတင် လန့်နေပါပြီ။ သည်လှိုင်းဂယက်၏ ပုတ်ခတ်သည့်ဒဏ်ကို လူးလူးလိမ့်လိမ့် ခံခဲ့ရပြီးပြီ မဟုတ်ပါလား။
“သမီးကိုတော့ သနားပါတယ် အမေရယ်၊ ဒါပေမဲ့ ပြောကြဆိုကြမှာတွေကို ယု ကြောက်တယ်”
“ဘာကြောက်စရာရှိလဲ သမီး၊ ဘယ်သူ ဘာပြောပြော ကိုယ့်အကြောင်းနဲ့ကိုယ် လုပ်သင့်တာ လုပ်ရမှာပဲ။ ကိုယ်လုပ်တဲ့ အလုပ်ဟာ သူတစ်ပါးကို ထိခိုက်စရာ မဖြစ်ဘူးဆိုရင် ဘာမှ ကြောင့်ကြနေဖို့မလိုပါဘူး။ ပတ်ဝန်းကျင်ကို ဂရုစိုက်လွန်းတော့ မြည်းတစ်ကောင်နဲ့ သားအဖနှစ်ယောက်လို မြည်း ဆုံးရတဲ့အဖြစ်မျိုး ရောက်တတ်တယ် သမီး”
အမေ့စကားများမှာ စောဒက တက်စရာ မရှိသော်လည်း ကျွန်မသည် သမီးကို ပြန်ခေါ်ရန် မဆုံးဖြတ်နိုင်ဘဲ ရှိခဲ့သည်။
* * *
မိုးတစ်ဖြိုက်၊ နှစ်ဖြိုက် ရွာလိုက်ပြီးပြီဖြစ်၍ နောက်ဖေးမှ မြောင်းကြီးမှာ ချောင်း ဖြစ်လာပြန်ပါပြီ။
ကျွန်မသည် မန်ကျည်းပင်ခြေတွင် ထိုင်ရင်း ရှေးဟောင်းနှောင်းဖြစ်များကို တွေးနေမိသည်။ တစ်ခါက သမီးလေး တာရာနှင့်အတူ စက္ကူလှေ လွှတ်ခဲ့ကြသည်ကို သတိရနေမိသည်။ သည်တုန်းက သူ့အဖေ တိုက်ပွဲထွက်သွားသည်။ သူကလေးသည် အဖေ မရှိ၊ အမေ မရှိသည့်အချိန်တွင် ကျွန်မရင်ခွင်၌ ချမ်းမြေ့စွာ နားခိုနိုင်ခဲ့သည်။ ယခု သူ့အဖေ တိုက်ပွဲထွက်ရပြန်ဦးမည်။ သူ့အဖေ စာရေးလိုက်သလို ရဲဘော်မိန်းမလေးတွေဆီမှာ သူ့ကို အပ်ထားခဲ့ဦးမည်။ ရဲဘော်မိန်းမတွေခမျာမှာလည်း သူတို့ကလေးတွေနှင့် သမီးကို ဂရုတစိုက် ပြုစုစောင့်ရှောက်ပါသည် ဆိုစေဦး၊ သည်မှာလောက်တော့ အရိပ်တကြည့်ကြည့် စောင့်ရှောက်နိုင်ကြမည်မဟုတ်။ ကျွန်မအနေနှင့် သမီးကို ပစ်ပယ်လွန်းရာများ ကျနေပြီလား။
ချောင်းရေပြင်တွင် သမီး၏ နုနယ် အပြစ်ကင်းစင်သော ရုပ်သွင်က ပေါ်လာသည်။ ကျွန်မနားတွင် ခိုးခိုးခစ်ခစ် ရယ်မောနေသော သမီးအသံကို ကြားနေသည်။ မပီကလာနှင့် ဝါကျမပြည့်စုံသော သမီးစကားသံကို ကြားနေသည်။ တဖျပ်ဖျပ် ခြေသံကလေးလိုလို ကြားမိသည်ထင်၍ ယောင်ယမ်းကာ ကျွန်မ လှည့်ကြည့်လိုက်မိသည်။
“တီးယု … တီးယု”
“ဟင် … သမီး”
ကျွန်မ မျက်လုံးများကိုပင် ကျွန်မ မယုံချင်ပါ။ သမီးခေါ်သံကို အာရုံက ကြားခြင်းလား၊ နားက တကယ် ကြားရခြင်းလား။ သမီးရုပ်သွင်ကို အာရုံက မြင်ခြင်းလား၊ မျက်စိက တကယ် မြင်ခြင်းလား။ ကျွန်မကိုယ်ကျွန်မ သံသယဖြစ်မိသည်။
ဟုတ်ပါသည်။ သမီးလေး တာရာသည် ဂါဝန်နီနီလေးနှင့် ကျွန်မ ရှိရာကို အော်ရင်း ခေါ်ရင်း ပြေးလာနေပါသည်။ ကျွန်မသည် ထိုင်ရာမှ ဆတ်ခနဲ ထကာ ခရီးတစ်ဝက်မှာပင် သမီးကို ဆီးကြို ပွေ့ချီလိုက်ပါသည်။
“သမီး … သမီးရယ် … သမီး ပြန်လာတယ်နော်၊ ဘယ်သူ လိုက်ပို့လဲဟင်၊ သမီးဖေဖေလား … ဖေဖေရော”
ကျွန်မသည် ကလေးနှင့် မလိုက်သော မေးခွန်းအမြောက်အမြားကို အမောတကော မေးရင်း နောက်ဘက်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်မိပါသည်။ ခပ်လှမ်းလှမ်း သစ်ပင်အောက်တွင် ကျွန်မတို့အရိပ်အခြည်ကို ရပ်ကြည့်နေသော ကိုအောင်ဆွေ့ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ကျွန်မ လှမ်းကြည့်လိုက်မှ သူက ကျွန်မတို့ဆီကို လျှောက်လာသည်။
“တိုက်ပွဲ ထွက်ရမယ် ဆို … ”
“ဟုတ်တယ် ယု၊ ဒါကြောင့် သမီးကို ဒီမှာ ထားရကောင်းမလားလို့ ခေါ်လာခဲ့တာ၊ အရင်တစ်ခါ တိုက်ပွဲထွက်ရတုန်းက သမီးကို ရဲဘော်မိန်းမတွေဆီ အပ်ခဲ့ရတယ်၊ ယုသမီးက … ”
သူသည် စကားမဆက်ဘဲ ဖျတ်ခနဲ ကျွန်မမျက်နှာကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ ‘ယုသမီး’ ဆိုသော အသုံးအနှုန်းအတွက် ကျွန်မမျက်နှာမှ အပြောင်းအလဲကို အကဲခတ်ဟန် တူပါသည်။ ယခင်က သုံးနှုန်းလေ့ရှိသော စကားနှင့် ပတ်သက်၍ ကျွန်မစိတ်မှာ အပြောင်းအလဲရှိမည်လားဟု သံသယရှိဟန် တူပါသည်။ ကျွန်မက မထူးခြားသလိုပင် အလိုက်သင့် သူ့စကားကို ဆက်လိုက်သည်။
“ဆိုပါဦး … ယုသမီးက ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“ယုသမီးက ယုတို့လက်ထဲမှာ ဂရုတစိုက်နဲ့ ကြီးပြင်းလာခဲ့ရတာ ဆိုတော့ ရဲဘော်ကလေးတွေ စားသလို မစားနိုင်ဘူး၊ ရဲဘော်ကလေးတွေ ကစားသလို မကစားနိုင်ဘူး။ ကျွန်တော်သွားတဲ့ နှစ်ပတ်၊ သုံးပတ်အတွင်းမှာ ဝမ်းသွားလိုက် ဖျားလိုက်နဲ့ ရဲဘော်မိန်းမလေးတွေကို ဒုက္ခပေးသလို ဖြစ်ခဲ့တယ် ယု၊ ဒါကြောင့် ဒီတစ်ခေါက် ကျွန်တော် သွားရမယ့် အချိန်က ကြာမှာလည်း တစ်ကြောင်း၊ ထားခဲ့ရမှာ စိတ်မချနိုင်တာလည်း တစ်ကြောင်းကြောင့် ဒီမှာပဲ ဝင်ပို့ထားခဲ့ပါရစေ၊ တိုက်ပွဲက မသေမပျောက် ကျွန်တော် ပြန်လာတဲ့အချိန်မှာတော့ သမီးကို ပြန်ခေါ်သွားပါ့မယ်”
“ယုတို့က ပြန်မထည့်ဘူး ဆိုရင်ကော … ”
ရုတ်တရက် ပြောလိုက်သော ကျွန်မစကားကြောင့် သူ အံ့အားသင့်သွားပါသည်။ ကျွန်မမျက်နှာကို စူးစိုက်ကြည့်ရင်း အဖြေ တစ်စုံတစ်ရာကို ရှာဖွေကြည့်နေပါသည်။ ကျွန်မရင်ထဲမှာ လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ ပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်ကြောင်း ချက်ချင်းပင် သူ သဘောပေါက်သွားဟန် တူသည်။ သူ့မျက်လုံးများမှာ ဝင်းလက်သွားကာ ဝမ်းသာအားရ ပြောလိုက်သည်။
“သမီးကို ယုလက်ထဲမှာသာ ထားရမယ် ဆိုရင် တစ်သက်လုံး ထားနိုင်ပါတယ်ဗျာ”
သူ့စကားသည် အဓိပ္ပါယ်များစွာ ပါဝင်ကြောင်း ကျွန်မ နားလည်လိုက်ပါသည်။
--------------------
#ခင်လှိုင်ကြူ
ငွေတာရီမဂ္ဂဇင်း၊ ဇန်နဝါရီလ၊ ၁၉၇၃ခုနှစ်။
Credit: သောကြာကြိုက်သောစာစုများ
